ความรู้สึกที่เชื่อมโยงกับ 10 ปีที่แล้ว

วันนี้จะมาเล่าเรื่องความรู้สึกตอนนี้ที่ย้อนกลับไปเชื่อมกับช่วงเวลาเมื่อ 10 ปีก่อนที่ทำ RMXP อยู่

จริงๆตอนนี้ก็หางานประจำอยู่ เปลี่ยนใจไม่ทำเกมล้วนๆแล้วเพราะตอนแรกคิดว่ามีเงินอยู่รอดก็เพียงพอแต่ไม่ใช่ อยากได้เงินไปเที่ยวกับเพื่อนด้วย แต่ก่อนจะได้งานก็อยากทำเกมให้มากๆ

พอดีเพิ่งทำสถิติทำเกมเฉยๆทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์ตั้งแต่เช้าถึงนอน วันนึงทำงานประมาณ 4 รอบคือเช้า บ่าย ค่ำ แล้วก็หลังอาบน้ำก่อนนอน แล้วก็ไม่ค่อยได้เล่นเกมด้วย มาครบ 7 วันแล้ว ก็เลยได้คิดว่า ถ้ามันเป็นงาน บ. ก็คงไม่มาทำอะไรแบบนี้ เพราะไม่รู้จะทำไปทำไมในเมื่อวันหยุดเขาเอาไว้ให้หยุด แล้วเงินที่ได้ก็นับในวันทำงาน 555 เรื่องอะไรจะขยันให้คนอื่นเติบใหญ่ อันนี้ทำเพราะอยากให้เกมมันใกล้เส้นชัยเข้าไปเรื่อยๆ

ลองนึกว่าเราไปเข้างาน บ. แล้วได้เหนื่อยแบบนี้ 7 วันติด กลับบ้านมาก็ต้องหอบเอกสารมาทำ มันคงจะหงุดหงิด เพราะมันไม่ใช่อะไรของเราเลยแต่เป็นหน้าที่ ส่วนทำเกมนี้จะว่าเหนื่อยก็เหนื่อยเหมือนๆกันนั่นแหละ แต่ไม่ใช่เหนื่อยแบบหงุดหงิด มันเหมือนเหนื่อยแบบโอเค ไม่ต้องนึกเกลียดชังหน้า อ.​ที่ให้งานเยอะเหมือนตอนทำการบ้าน ไม่ต้องนึกเกลียดหน้าเฮดแลประหว่างทำเหมือนสมัยปั่น Thesis ไม่มีอะไรให้เกลียด… ที่เห็นบนจอนี่ก็เราคิดขึ้นมาเอง… bug ที่แก้นี่เราก็สร้างขึ้นมาเอง…

แล้วก็ได้คิดอีกรอบว่าครั้งสุดท้ายที่ได้รู้สึกแบบนี้คือ ย้อนกลับไปกว่า 10 ปี สมัยที่ได้รู้จักกับ RMXP ครั้งแรก จำได้ว่าตอนนั้นก็นั่งโต๊ะตัวนี้แหละ โต๊ะที่บ้านอุดรตัวเดียวกันที่นั่งเล่นแรคเล่นเมเปิ้ล นั่งทำสร้างโลกของตัวเองไปเรื่อยๆเลย (เกมนั่นชื่อเกม เอกราช เป็นนักรบ รด. 4 คนผจญภัย 555) รู้สึกอยากทำไปเรื่อยๆเพราะมันเป็นของๆเราจริงๆ แรคก็ไม่เข้า เมเปิ้ลก็ไม่เข้า ปังย่าก็หยุดเล่น เพราะลึกๆแล้วรู้ว่ายังไงตัวละครในเกมนั่นก็ไม่ใช่ของเราจริงๆไม่เหมือนเกมที่ทำ มันเหมือนทำได้เรื่อยๆ ตอนนั้นเงินไม่ต้องหา ก็ยิ่งเพลิน ก็คงแตกต่างกับตอนนี้ที่ต้องรีบหน่อยจะได้มีรายได้ซะที แต่ความรู้สึกรวมๆก็ relate กับตัวเองเมื่อนานมาแล้วได้..​ ก็เลยเอามาพิมพ์